Աղքատ մարդը հեքիաթում շատ խելապակաս էր, որովհետև նա չեղավ աղջկա կյանքի մտերիմ ընկերը և ծառի տակի ոսկին չհանեց։ Աղքատն էլի անխելքի պես գնում էր, որ իր բախտը գտներ, բայց չէր կարող գտնել․ չէ՞ որ սա էր իր բախտը։ Եթե անխելք մարդը ծառի տակի ոսկին հաներ և լիներ աղջկա կյանքի մտերիմ ընկերը, աղքատի և աղջկա ոսկին միացնեին իրար, լիքը ոսկի կունենային և կհարստանային։ Կարող էին նաև գայլին կերակրել։